In area Padi (Voggopetra), in the local community of Tranovalto, of the Municipality of Servia-Velvento, we find the Agia Paraskevi Church in Voggopetra. The space is enclosed by strong structural and aesthetical interventions that breathe out a sense of creativity and tidiness. On the upper side, we find the “arhontariki” (hospice), an auxiliary building that welcomed and accommodated visitors, just by a stone fountain. The wooden tables and benches are in perfect harmony with the oak dominated scenery.
Inside the small church that according to the building’s inscription has been built in 1726, we find well preserved murals, while in the narthex the visitor can see murals that show scenes from hell. East of the church, outside the enclosure, there is a rill named “agiasma” (holy water), a spring that never goes dry.

Βογγοπετρα – Παδη

Χωριό που βρισκόταν μέσα στα βουνά μεταξύ Λιβαδερού-Τρανοβάλτου. Περιστοιχισμένο κυριολεκτικά γύρω· γύρω από δασωμένα βουνά. Διαλύθηκε τελείως με τη λήξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Ήταν ίσως το πιο απομονωμένο χωριό των Καμβουνίων. Ούτε και οι Τούρκοι τους έβρισκαν καθώς είχαν κρυφτεί μάλλον μέσα σ’ αυτό το γούπατο. Μερικά χωράφια, το δάσος, τα γιδοπρόβατα και τα αγελαδικά ήταν οι ασχολίες τους. Και για τα χρόνια της τουρκοκρατίας δεν ήταν κι′ άσχημα. Μπορεί να τους έλλειπε η επικοινωνία με τον έξω κόσμο, αλλά είχαν την ησυχία τους και ζούσαν με την αυτονομία και την αυτάρκεια τους. Μέσα στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο και στη γερμανική κατοχή, άρχισαν μερικοί να φεύγουν προς το Τρανόβαλτο και να το εγκαταλείπουν.
Η εγκατάλειψη ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου 1946-1949. Για μια καλύτερη ασφάλεια τραβήχτηκαν όλοι προς το Τρανόβαλτο και με την αποκατάσταση της τάξης δεν ξανα­γύρισαν, αλλά πολιτογραφήθηκαν όπου βρέθηκε ο καθένας και μάλιστα οι περισσότεροι στο Τρανόβαλτο. Από την Πάδη ίσως να καταγόταν και η οικογένεια του Μητροπολίτου Κωνσταντίου.
Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα. Η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής και ένα-δυο κτίσματα ακόμα στέκονται όρθια και μαρτυρούν την παρουσία του κάποτε χωριού. Ολα τα σπίτια είναι σωριασμένα και δε διακρίνονται παρά λίγα ντουβάρια πνιγμένα μέσα στα αγριοχόρταρα, λίγα ερειπωμένα θεμέλια και μια-δυο καινούργιες στάνες των κτηνοτρόφων. Το 1872 κατοικούσαν 15 οικογένειες χριστιανών. (Κ. Γουναρόπουλος)
Το 1906 κατοικούσαν 151 άτομα. (Ε.Κ. 60 κατάστιχο) -Το 1907 είχε 35 οικογένειες 156 άτομα, 1 σχολείο 10μαθητές, 1 δάσκαλο με ετήσια αμοιβή 5 λίρες. (Ε.Κ. 61)
Όρθιος βρίσκεται ο Ναός της Αγίας Παρασκευής που καθώς βλέπουμε στην κτητορική επιγραφή κτίστηκε το 1726. Από το χρόνο και την εγκατάλειψη ερειπώθηκε και το μπροστινό πρόσκτισμα κατάρρευσε και καταστράφηκε, εντελώς. Την κυρίως εκκλησία με κατά καιρούς επεμβάσεις τους, τη συγκράτησαν οι χριστιανοί και κατά τη 10ετία του 1960 έγινε γενική συντήρηση. Υποστηρίχτηκε, έγινε καινούργια στέγη και επικεράμωση και άλλες διάφορες εργασίες συντήρησης.
Στις 21 Αυγούστου 1943 το χωριό πυρπολήθηκε και κάηκε από γερμανικό απόσπασμα επιδρομής, που ήρθε από Λιβαδερό. Κατεβαίνοντας από Λιβαδερό προς Λαζαράδες-Τρανόβαλτο, στην τοποθεσία Αγίου Γεωργίου, βλήθηκε από ανταρτικές ομάδες του λεγομένου ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός) και κατόπιν αυτού όσα χωριά βρέθηκαν μπροστά τους παραδόθηκαν στη φωτιά και τον αφανισμό. Πρώτο ήταν η Βογγόπετρα. Μετά την απελευθέρωση ακολούθησε ο εσωτερικός ανταρτοπόλεμος ή εμφύλιος όπως ονομάζεται τώρα και οι χωριανοί δεν επέστρεψαν και ούτε ξανακτίσθηκε και ούτε πρόκειται να αναβιώσει αυτό το χωριό.
Πηγή: Παρα του Αλιάκμονα Εκκλησιαστικά