Εξετάζοντας τα ιστορικά στοιχεία βρίσκουμε την Πάδη ή Πάδες σύμφωνα με τον εκκλησιαστικό κανόνα της Μητρόπολης το 1907 «με 156 κατοίκους Έλληνες και το 1940 με 102. Το χωριό καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Γερμανούς τον Αύγουστο του 1943 και αυτό αποτέλεσε τη βασική αιτία της φυγής των Παδιωτών που ολοκληρώθηκε κατά την περίοδο του εμφύλιου το 1947. Ενδιάμεσα υπήρξαν και κρούσματα θανάτων από ελονοσία που επίσπευσαν τη φυγή αφού τα συνέδεσαν με διάφορες προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες. Έτσι οι κάτοικοι μετεγκατεστάθηκαν στο Τρανόβαλτο, τους Λαζαράδες, την Αιανή, το Σπάρτο, την Κοζάνη και αλλού. Κράτησαν όμως τη συνείδηση του Παδιώτη και την αγάπη για τον τόπο αυτό και κάθε χρόνο στο τέλος του Ιουλίου -την Κυριακή μετά την εορτή της Αγίας Παρασκευής- συγκεντρώνονται όλοι εκεί.
Στρίβοντας στο χωματόδρομο που μου έδειξε η πινακίδα έξω από το Τρανόβαλτο του δρόμου προς τους Λαζαράδες, η πρώτη διαπίστωση ήταν ότι ο δρόμος ήταν βατός παρά τις έντονες βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών. Η εποχή αυτή έτσι κι αλλιώς προσφέρεται για κάθε είδους περιήγηση στη φύση που ξετυλίγει τις ομορφιές της και βέβαια δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση η διαδρομή αυτή. Η πρώτη εικόνα της Πάδης, πέραν των σύγχρονων κτηνοτροφικών εγκαταστάσεων, είναι δυσδιάκριτη λόγω της πυκνής βλάστησης. Το πέρασμα από το ρέμα της Ποταμιάς με δυσκόλεψε λιγάκι αφού είχε “κατεβάσει” αρκετό νερό. Είχα διανύσει στο χωματόδρομο κάτι λιγότερο από τρία χιλιόμετρα όταν έφτασα στην Πάδη.
Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η αναστηλωμένη εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Ο χώρος είναι περιφραγμένος με έντονες κτιριακές και αισθητικές παρεμβάσεις που αποπνέουν έναν οργασμό δημιουργίας και μια νοικοκυροσύνη. Στην πάνω μεριά δεσπόζει το “αρχονταρίκι” ένα βοηθητικό κτίσμα υποδοχής και διαμονής επισκεπτών που σχεδόν ολοκληρώνεται και δίπλα μια βρύση με κτιστή πέτρα. Τα ξύλινα τραπέζια και τα πεζούλια δένουν αρμονικά με το τοπίο όπου κυριαρχούν οι βελανιδιές. Στο εσωτερικό του μικρού ναού που σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή κτίστηκε το 1726, κυριαρχούν οι καλοδιατηρημένες τοιχογραφίες ενώ στον πρόναο το μάτι του επισκέπτη “πέφτει” στις τοιχογραφίες που απεικονίζουν σκηνές από την κόλαση(!). Ανατολικά του ναού, στο ρεματάκι έξω από την περίφραξη βρίσκεται το “αγίασμα”, μια πηγή που δεν στερεύει ποτέ.
Θα αποτελούσε σοβαρή παράλειψη αν δεν αναφερόμουν στον πρωτεργάτη αυτής της προσπάθειας που δεν είναι άλλος από το σημερινό δήμαρχο Καμβουνίων κ. Αχιλλέα Ντοβόλη, που εδώ και είκοσι χρόνια αγωνίζεται ανιδιοτελώς για το “ξαναζωντάνεμα” της Πάδης (Βογγόπετρας).
by mat@
Στρίβοντας στο χωματόδρομο που μου έδειξε η πινακίδα έξω από το Τρανόβαλτο του δρόμου προς τους Λαζαράδες, η πρώτη διαπίστωση ήταν ότι ο δρόμος ήταν βατός παρά τις έντονες βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών. Η εποχή αυτή έτσι κι αλλιώς προσφέρεται για κάθε είδους περιήγηση στη φύση που ξετυλίγει τις ομορφιές της και βέβαια δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση η διαδρομή αυτή. Η πρώτη εικόνα της Πάδης, πέραν των σύγχρονων κτηνοτροφικών εγκαταστάσεων, είναι δυσδιάκριτη λόγω της πυκνής βλάστησης. Το πέρασμα από το ρέμα της Ποταμιάς με δυσκόλεψε λιγάκι αφού είχε “κατεβάσει” αρκετό νερό. Είχα διανύσει στο χωματόδρομο κάτι λιγότερο από τρία χιλιόμετρα όταν έφτασα στην Πάδη.
Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η αναστηλωμένη εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Ο χώρος είναι περιφραγμένος με έντονες κτιριακές και αισθητικές παρεμβάσεις που αποπνέουν έναν οργασμό δημιουργίας και μια νοικοκυροσύνη. Στην πάνω μεριά δεσπόζει το “αρχονταρίκι” ένα βοηθητικό κτίσμα υποδοχής και διαμονής επισκεπτών που σχεδόν ολοκληρώνεται και δίπλα μια βρύση με κτιστή πέτρα. Τα ξύλινα τραπέζια και τα πεζούλια δένουν αρμονικά με το τοπίο όπου κυριαρχούν οι βελανιδιές. Στο εσωτερικό του μικρού ναού που σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή κτίστηκε το 1726, κυριαρχούν οι καλοδιατηρημένες τοιχογραφίες ενώ στον πρόναο το μάτι του επισκέπτη “πέφτει” στις τοιχογραφίες που απεικονίζουν σκηνές από την κόλαση(!). Ανατολικά του ναού, στο ρεματάκι έξω από την περίφραξη βρίσκεται το “αγίασμα”, μια πηγή που δεν στερεύει ποτέ.
Θα αποτελούσε σοβαρή παράλειψη αν δεν αναφερόμουν στον πρωτεργάτη αυτής της προσπάθειας που δεν είναι άλλος από το σημερινό δήμαρχο Καμβουνίων κ. Αχιλλέα Ντοβόλη, που εδώ και είκοσι χρόνια αγωνίζεται ανιδιοτελώς για το “ξαναζωντάνεμα” της Πάδης (Βογγόπετρας).
